Welcome to my Psycho Diary

อยู่ดีๆ...ไอ้ทาโร่ก็พูดถึงรายการผู้หญิงถึงผู้หญิง

“ไอ้รายการตอนแปดโมงครึ่งช่องสามนะเหรอ?”

“อืม”

“ทำไมมึงดูเครียดจังวะ?”

“กูสมเพช...เอ่อ...มนุษย์คงพอใจจะได้รับคำว่าสงสารมากกว่าสินะ กูสงสารพิธีกรสี่คนนั้นว่ะ”

“ทำไมวะ?”

“ที่วันนั้น จริงๆก็นานแล้วนะ ที่คุณมีสุขแกเอาบทความของคนอื่นมาอ่านน่ะ เรื่องที่ว่าเอาผู้หญิงไปทำสินค้าอย่างเรื่องเด็กเชียร์เบียร์อะไรแบบนั้นน่ะ”

“อืมๆ กูจำได้ ทำไมวะ กูว่าดีออก ส่งเสริมผู้หญิงบางส่วน กระตุ้นให้รู้สึกตัว ให้ตระหนักถึงศักดิ์ศรีคุณค่าของตัวเอง ไม่ให้ตกเป็นเครื่องมือให้คนอื่นเอาไปทำเป็นสินค้า คุณมีสุขเธอก็พูดไปแล้วนี่”

“เป็นสินค้ามันไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอวะ?”

“ถ้าพรุ่งนี้กูขายมึงให้คนอื่น มึงจะชอบมั้ยล่ะ?”

“กูอาจจะชอบว่ะ เพราะนั่นหมายถึงโอกาสที่กูจะมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น”

“ไอ้...เฮ่อ...กูจะด่าไอ้สัตว์ก็ไม่ได้ เพราะมึงเป็นสัตว์อยู่แล้ว”

“กูก็สัตว์ มึงก็สัตว์ แต่กูเป็นสัตว์ที่กำลังเป็นสัด”

“อย่ามาทำสายตาลามกกับแข้งกู มาคุยให้รู้เรื่องก่อน คือไม่ใช่ว่าเป็นสินค้าแล้วมันไม่ดีเว่ย แต่การที่เอาคนมาทำเป็นสินค้ามันไม่ดี มันไม่ใช่เรื่องที่น่าสนับสนุน ควรกำจัดด้วยซ้ำ”

“...................”

“มึงถอนใจทำไมวะ?”

“กูสม...เอ่อ...สงสารสี่คนนั้นว่ะ”

“สงสารอะไรอีกวะ?”

“พวกเธอคงไม่รู้ตัว ว่าตัวเองก็ตกอยู่ในสถานะสินค้าเหมือนกัน”

“ยังไงวะ?”

“กูว่ากาละแมร์แม่งน่าสม...น่าสงสารที่สุดเลยว่ะ แม่งถูกบรรจุไว้เป็นหนึ่งในสี่เพื่อดึงคนดู เพราะกลายเป็นสินค้าไปตั้งแต่ไอ้หนังสือที่ประณามว่ากูแม่งเลว ถึงจะเลวน้อยกว่าพวกมึงก็เถอะ พอเป็นสินค้าก็เลยขายได้ ก็เลยถูกเอามาเป็นจุดขาย สามคนที่เหลือก็พลอยฟ้าพลอยฝน กอปรกับคุณลักษณะส่วนตัว และคุณลักษณะส่วนรายการ ตอนนี้ไอ้รายการนั่นก็เลยดังไปด้วย พอรายการดัง คนก็ดัง สี่คนนั้นก็พัฒนาตัวเองไปเป็นสินค้าในรูปของดาราจอเงิน สามในสี่ถูกเอาไปขายน้ำผลไม้ เออ แต่น้ำผลไม้นั่นอร่อยดีนะ จากนั้นก็มีเอาคุณมีสุขเธอไปโฆษณาอาหารเสริมอะไรทำนองนั้น แล้วสุดท้ายที่กูเห็นนะ สี่คนนั้นมันเป็นการ์ตูนไปแล้วว่ะ”

“อืม...สินค้านี่หว่า สี่ชิ้นเลย”

“กูถึงบอกไง ว่าพวกเธอน่าสม...น่าสงสาร คงไม่ได้รู้ตัว ว่าตัวเองก็เป็นสินค้าอยู่เหมือนกัน”

“กูว่า ถึงรู้ก็คงแค่สะอึกนิดๆว่ะ แล้วก็คงมีสักคนในสี่คนนั้น ซึ่งกูคาดว่าคงจะเป็นกาละแมร์ ที่พูดออกมาว่า “ถึงพวกเราจะเป็นสินค้าก็เป็นสินค้าที่ดีนะค้าาาท่านผู้ชม” แล้วคนอื่นๆก็คงรับลูกกันหมด เพราะท่าทางก็ค่อนข้างเชื่อกันเป็นหนักหนา ว่ารายการของตัวเอง ไม่ใช่สิ รายการของช่องที่มีตัวเองเป็นพิธีกรนั้นช่างมีประโยชน์เหลือเกิน”

“มึงว่า...ถ้าพวกเธอรู้ตัวว่าตัวเองกำลังเป็นสินค้าแล้วจะลาออกจากงานมั้ยวะ?”

“กูว่าไม่น่านะ หรือถึงคิดจะออกก็คงออกไม่ได้หรอก เพราะคนดูคงไม่ยอม ทางช่องก็คงไม่ยอม เพราะพวกเธอเป็นสินค้าที่คนดูและสปอนเซอร์เต็มใจซื้อ และทางช่องก็ย่อมยินดีขาย”

“น่าสงสารเนอะ”

“อืม...โคตรพ่อโคตรแม่น่าสงสารเลยว่ะ”

“ถุย...”

“อืม...ถุย”