Welcome to my Psycho Diary

"มนุษย์มักจะเย็นชากับสิ่งที่เป็นปรกติ เย็นชาอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งมันทนไม่ไหวและหนีจากไป"

บัดนั้นแหละจึงรู้สึก...

ผมกำลังซาบซึ้งกับคำพูดของตัวเอง สามนาทีก่อน อยู่ดีๆคอมพิวเตอร์ของผมก็รีสตาร์ทตัวเอง ระหว่างรอเครื่องบูธและดิสก์เช็คกิ้ง ผมตัดสินใจลงไปข้างล่างเพื่อดับกระหายด้วยเป๊ปซี่ที่ซื้อมาเมื่อตอนหัวค่ำ

สะดุด...ผมสะดุด

พอหันไปมองสิ่งที่สะดุด ผมมองเห็นสายไฟพัดลม แรงสะเทือนจากการสะดุดรุนแรงพอจะทำให้ผมต้องรีบหันไปมองพัดลมคู่ชีพทันที

โอ้แม่เจ้า!! ล้ม!! มันกำลังล้ม!!

มันล้มหน้าคะมำลงมาจากเก้าอี้ที่ผมตั้งมันไว้ หน้ากระแทกพื้น ตะแกรงครอบหลุดกระเด็น

อะไรบางอย่างพุ่งมาหยุดอยู่ตรงปลายตีนผม...

แหม...ยังกะในหนัง หยุดซะปลายตีนพอดิบพอดี ผมก้มลงมอง...โอ้แม่เจ้า!! ใบพัด!! มันคือเศษใบพัด!!

ผมรีบหันไปมองพัดลมที่ตอนนี้กลายเป็นพัดล้มไปแล้ว...

จะด้วยความเจ็บปวดจากการหน้ากระแทกพื้นจนแหกหรือด้วยแรงใบพัดที่ยังหมุนติ้วก็ตาม พัดลม(ล้ม)คู่ชีพของผมนอนก้มหน้าดิ้นพราดๆอยู่บนพื้น

ผมตัดสินใจยุติความทรมานของมันด้วยการดึงปลั๊กออกทันที...

หลังจากทุกอย่างสิ้นสุดลง ผมก้าวเท้าเดินไปหามัน หยิบมันขึ้นมาตั้งอีกครั้ง

อนิจจา...ใบพัดหนึ่งในสามใบมีรอยแหว่งเสียแล้ว

หลังจากโมงยามแห่งความอึ้ง ผมตรวจตราความแน่นของหมุดยึดใบ มันยังแน่นดี ผมหยิบฝาตะแกรงขึ้นมาครอบ ประกอบจนเข้าที่ เดินไปเสียบปลั๊กแล้วลองเปิดมันดู

ใบพัดเริ่มหมุน...ผมยิ้ม
พัดลมเริ่มเต้น...ผมยิ้มไม่ออก

รอยแหว่งสองรอยบนใบพัดใบหนึ่งได้ทำลายสมดุลการหมุนของใบพัดทั้งหมดไปแล้ว...

ตอนนี้ไม่มีมันแล้วผมถึงได้รู้ว่าในยามค่ำคืนแบบนี้ห้องผมร้อนแค่ไหน...

บัดนี้ ผมเอามันไปตั้งไว้ที่มุมห้อง มันนั่งก้มหน้าอยู่ตรงนั้น แลดูเศร้าสร้อย แต่ก็แอบไม่แน่ใจว่ามันหรือผมกันแน่ที่เศร้า?

สิ่งที่ยังค้างคาในใจก็คือ "ที่ไหนมีใบพัดพัดลมขายบ้างฟะ!!... "