Wednesday, July 27, 2005

 

เรื่องสั้นของผม...ลงหนังสือ


ในที่สุด...ก้าวแรกแห่งการเป็นนักเขียนของผมก็มาถึง
ปลายปีที่แล้วผมได้ส่งเรื่องสั้นของตัวเองเข้าร่วมประกวดในโครงการนายอินทร์อวอร์ด...
สองเดือนก่อนคณะกรรมการแจ้งว่าเรื่องของผมเข้ารอบ และจะได้รับการตีพิมพ์อย่างแน่นอน
บัดนี้...มันออกมาแล้ว
เรื่องที่ชนะคือ "บุหลันแรม"
โดยผู้เขียนคือ "เงาจันทร์"
ส่วนเรื่องของผมอยู่ในรูปทางขวา...ที่ไฮไลท์ไว้
Inevitable Instinct เขาและเธอ
...มันอาจจะไม่ใช่ผลงานที่ดีนัก กว่าครึ่งของงานกรุ่นกลิ่นบทรัก และผมอาจจะไม่ชนะเลิศ...
...แต่ประตูสู่การเป็นนักเขียนของผมเปิดออกแล้ว...
อาจจะฟังแปลกๆ...แต่ผมดีใจกับตัวเองจริงๆครับ
จากจุดเริ่มนี้...วันหนึ่งผมจะพิสูจน์ให้ทุกคนได้รู้ว่าไม่ได้มีแต่ปริญญาที่จะนำมาซึ่งความสำเร็จ
ตอนนี้ก็ขอตัวไปอ่านเรื่องสั้นของผู้เข้ารอบท่านอื่นๆก่อนครับ

Comments:
ยินดี ด้วยเพื่อน

ก้าวแรกของก้าวต่อก้าวที่จะเดินไปตามฝัน

ได้รับรู้ถึงความดีใจ ตื่นเต้น และเขินอายหน่อยๆ ของนักเขียนหน้าใหม่ ที่ได้จับหนังสือที่มีงานของตัวเอง ก็เมื่อวานนี้แหล่ะ

ดีใจด้วยเพื่อน
 
อิอิ ออกแย้วหยอ ส่งมาให้อ่านหน่อยดิ เอาทั้งเล่มนะ อยากรู้ว่าแกเขียนเรื่องรักแล้วจะเป็นประมาณไหน
 
เรื่องรักที่ว่านั้น...รักกันบนเตียงว่ะป๋วย
 
อ้าว งั้นก้อยิ่งต้องรีบส่งมาเลยเนี่ย เร็วนะ
 
โหยยยย

ไม่ได้เจอกันนาน เป็นใหญ่เป็นโตแล้ว ดีใจด้วยจริงๆที่ได้ทำสิ่งที่ชอบ

ออกกำลังกายบ้างนะน้อง เด๋วต้องเปลี่ยนชื่อเป็น
"นักเขียน 0.1 ตัน"

พี่ตาลเองจ้า
 
ลืมๆๆๆ ส่งเรื่องมาให้อ่านบ้างจิ
ที่นี่ไม่มีนายอินทร์ หุหุ
 
โอเชคุณนันดา เด๋วจัดห้ายยยยยยยยยยย
 
ดีจายจังเลยฮับป๋า ออกมาเป็นเล่มแล้ว
ฝันต่อจากนี้คงต้องอดทนละก้อขยันมากกว่าเดิม
สู้ตายนะฮับ เค้าจารอดูผลงานป๋าเรื่อยๆ
แต่อย่าหยุดเขียนล่ะ ถ้าขี้เกียจเมื่อหร่ายเดี๋ยวแซงนะ ;)
 
ไหนๆก็จะซื้อแจกแล้ว ช่วยซื้อมาไว้ที่ห้องป.โทเล่มนึงได้ไหม จะได้แบ่งกันอ่านหลายๆคน ประหยัดดี อิอิอิ
 
ยินดีด้วยอย่างที่สุด
 
ขอบคุณทุกคนมากๆเลยครับ
 
อ่านเรื่องของคุณแล้ว เป็นเรื่องที่อ่านซ้ำมากที่สุดจากทุกเรื่องในหนังสือ ชอบแนวการเขียน การใช้คำซ้ำ ประโยคคั่นอารมณ์ การลากเนื้อเรื่องเพื่อดึงอารมณ์ มันรู้สึกเหมือนแอบดูเขาและเธออยู่ มันเป็นเรื่องที่อ่านแล้วเห็นไฟเหลืองนวลในห้อง ได้กลิ่นบุหรี่ผสมละอองฝนเปียกๆ และได้ยินเสียงลมหายใจหอบถี่ของทั้งสองคน
ชอบค่ะ พยายามต่อไปนะคะ
 
โอ้...ขอบคุณมากครับ
 
สงสัยกลับไป ต้องหามาอ่านมั่ง T-T
 
Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?